BABALAR GÜNÜ YAKLAŞIRKEN

BABALAR GÜNÜ YAKLAŞIRKEN

Büyükbabam…Aslında babamın ağabeyi. Ama çok genç yaşta çalışmaya başlayıp kendi annesine, babasına, kardeşlerine, çocuklarına, yeğenlerine babalık yapmak zorunda kalmış bir insan. Babamla arasında sanırım on bir yaş var. Bizi de yeğenden çok torunu gibi büyüttü. Saygı duymak nedir deseler, büyükbabam derdim. İnanılmaz tatlı, şeker gibi, çok güzel gülen, gülünce yeşil gözleri ışıldayan, yanağında hafif gamzeler çıkan biriydi.  Bildim bileli saçları ve bıyığı beyazdı. Pamuk gibi olmasına rağmen bir bakışı yeterdi beni sindirmeye. Hayrandım ona, çevresindeki herkes severdi, sayardı onu. Bizim her bayram bayramlık kıyafetlerimizi alır, okul zamanı masraflarımızı karşılar, her gittiğimizde harçlığımızı verirdi. Daha da önemlisi severdi bizi ,hissederdik. Yazın da onların evinde kalırdık üç ay boyunca. Kışın da tatillerde giderdik her fırsatta. İşe bisikletle giderdi. Akşam olup dönüş saati yaklaştığında sokağın başında beklerdik kardeşimle. Bizi bisiklete bindirip eve kadar getirirdi. Kızmazdı bize ,üzmezdi.İki kardeşini ve dört yeğenini kendi çocuklarından asla ayırmadı. Hepimize bir şeyler öğretti.

Öldüğünde 11 yaşındaydım. Ağustosun 10u. Bahçe suluyordu son gördüğümde. Sapasağlamdı, her sabah kalktığı gibi  kalkmıştı o sabah da.Büyükbabam öldükten sonra bir şeyler değişti hepimiz için. O kadar insanı bir arada tutan görünmez ip yok oldu. Herkes kendi hayatına döndü ,bizler büyüdük. Ne bayramlar eskisi gibi heveslendirdi beni ne köye gitmek, ne memleket. Aslında memleket sevdiğin insanların olduğu yermiş. Bunu anladım. Büyükbabamın mezarına ne zaman gitsem gözlerim dolar, çünkü her gittiğimde bilirim ki sanki kalkacak diye umutla beklemekten vazgeçmeyeceğim. Elimden tutup o hayatımın en sevgi dolu çocukluk günlerine döneceğim sanki. Büyükbabam öldüğünde anladım ki benim çocukluğumu da götürdü. Ben büyükbabamdan sonra çocuk olamadım bir daha. Kimsenin verdiği harçlıklar onun verdiği kadar kıymetli olmadı. Kimsenin aldığı kıyafetler onun aldıkları gibi durmadı üzerimde. Ve kimse onun gibi sarılmadı çocukluğumda tüm sevgisini akıtarak. O ev bile anlamını yitirdi, meyve ağaçları kurudu, bahçe boş kaldı. Hepimizin gözü önünde oldu bunlar ve hiçbirimiz engel olamadık.

Ölüm insanları ayırıyor olabilir; ama unutturmaya yetecek güçte değil. Bir insanı hatırlamak isterseniz o insanın ölmüş olması size engel değildir. Gerçek sevginin gücü bu hayatta ölümü yenebilecek belki de tek şeydir.En çok senin, her birimize baba olan senin babalar günün kutlu olsun büyükbaba. Bir yerlerde bizi gördüğünü biliyorum. İyi ki dokundun hayatlarımıza ve bize harika bir çocukluk yaşattın