BABALAR GÜNÜ

BABALAR GÜNÜ

HÜLYA CENGİZ

Biliyorsunuz bu pazar Babalar Günü. Anneler Günü kadar kıymeti bilinmese de kutlanmaya değer olduğunu düşünüyorum. Her özel günde mesela anneler günü, babalar günü, sevgililer günü vs. Kıyafet ya da mutfak aleti hediye almak yerine içten gelerek yazılmış iki satır sözün ya da ailecek yensin diye kişinin elleriyle yaptığı yemeğin ve bu yemek esnasında edilen sohbetin, bu sohbette atılan kahkahaların çok daha değerli olduğunu düşünüyorum. Yani lütfen eğer babanız hayattaysa en azından bir telefon edip iki çift laf edin. Belki hiç söylemiyor,özel günden anlamıyordur ve belki ilişkiniz sağlıklı bile değildir ama eminim tüm babalar evlatlarını seviyordur. Her ne kadar aynı dili konuşmasalar da bu hayatta evladının kötülüğünü isteyen bir baba olduğunu düşünmek istemiyorum. Oğlumun babasıyla ikinci babalar günü olacak. Her geçen gün daha da düşkün oluyor babasına. Onları izlerken çok huzurlu hissediyorum kendimi. Oğlumu benden çok seven biri varsa babasıdır muhakkak. Oğlumun babasına İşe giderken el sallamasını, işten geldiğinde babasını görüp yüzüne yayılan Kocaman gülümsemeyi, benim yediremediğim yemekleri babasının elinden iştahla yemesini seyrederken de htiğim tek şey mutluluk oluyor. Aralarında benim dahi giremeyeceğim sihirli bağın ilmek ilmek atıldığına şahit oluyorum her gün. Birlikte geçirdikleri her dakikanın hepimiz için ne kadar kıymetli olduğunun farkındayız aslında. Gözümde canlandırabiliyorum. Oğlumuz büyüyecek, okula gidecek, geldiğinde bana anlattığı her şeyi babasına anlatırken daha da iştahla ve hevesle anlatacak. Benden akıl alsa da eminim hep babasının sözünü dinleyecek. Bazen Ben çok sinirlenip kızsam da babası asla sesini yükseltmeyecek. Bu yüzden belki babasını benden çok sevecek. Bunu düşünmek hiç üzmüyor beni. Babası kadar sevilmeyi hak eden başka biri olamaz. Eskiden, bir çocuğum olduğunda çocuğuma ne kadar layık bir anne olacağım sorusunu sorardım kendime sık sık. Daha sonra ise babası ona ne denli layık olacak acaba sorusu geldi. Bu hayatta anne olmak mı daha zor yoksa baba olmak mı? Bence baba olmak daha zor. Çocuk annesini hep sever çünkü, onun kanıyla beslenmiştir annesiyle görünmeyen bağ daha rahme düştüğü an başlar ve ölene dek sürer. Anne ile evlat birbirini tanır ve birbirini anlar;Fakat baba ile ilişki daha zordur. Babanın evladına kendini anlatması, tanıtması, sevdirmesi gerekir. Bunları yaparken de mümkün olduğunca dikkat etmesi. Her çocuk aynı değildir fakat çoğu çocuk babasıyla yaşadığı anıları unutsa da htirdiklerini hep hatırlar. Ben biliyorum ki Oğlum Babasını elli sene sonra da bugün sevdiği gibi sevecek. En çok babasına güvenecek, en çok babasına açacak dertlerini ve en çok babasına akıl danışacak. Ben en çok onları izlemeyi seveceğim. Aralarına girmeden,onlar istemedikçe konuşmalarına dahil olmadan. Çünkü babası bugün olduğu gibi o zaman da oğlunun bir şeye ne ihtiyaç duyduğunu anlar anlamaz hazır bulunacak. Oğlu anlatmaya hazır olduğunda oğlunu dinlemek için elini omzuna atacak.. Annesi gibi, yargılamadan sadece dinlemek için. Bir evlat için hayatta en kıymetli şey sanırım omzundaki baba eli. Eminim oğlumuz da bunun kıymetini bilecek. Babalar Günün Kutlu olsun Sevgilim! Evladının omzundan elini çekmemiş tüm babaların babalar günü kutlu olsun!